Տիրոջը ես տեսնում եմ
գաղտնաբեմում
ամեն բան ամբողջական է
և հավաք
շրջված հեռադիտակի
պատկերի պես
(մինչդեռ Երկրի վրա
ինձ թվացել է միշտ
որ ցրված բաց տարածք է
դրախտը այդ)
ինձ ասում է ժպտա՛ Նա
թռի՛ր
որն ինձ թվում է անհեթեթ խիստ
մինչև անգամ անմիտ
բայց գուցե շտապում եմ շատ
դատողություն անել
սա իմ առաջին օրն է դրախտում
վերջիվերջո
ինձ ասում է Նա - երգի՛ր
բոլորի հետ
- ռաբիս ե՞րգն այս - Հայր -
թուրքական մուղամի պես
որ բարկացնում էր ինձ
ներքևում
ամենից շատ
(ա՞յս էր խորհուրդը համբարձման)
ու թեպետ չեմ երգում
բայց շարժում եմ շուրթերս
բոլորի հետ
թաքուն կասկածանքով
որ գուցե դժո՞խքն է սա
ու այսպիսի բաներ
տարօրինակ
հարյուր տարի հետո
ես դեռ համարվում եմ □նոր□
այս տարածքում
ու
թեկուզ դեռ չեմ զգացել
այնպե՜ս երանելի
(ինչպես խոստացված էր)
բայց դեռ մտքին եմ այն
(հաջորդական երկու կասկածների միջև)
որ հետաքրքիր տեղ է դրախտն այս
այնուհանդերձ