top of page
Նիցշեն ինձ համոզեց
չվստահել Աստծուն
Կաֆկան՝ չինովնիկին
սովորական
ու
երկյուղած շարժվում եմ ես -
անկապ
երկրից երկիր
ինչպես հոգեխախտված զինվոր`
դեղնականաչ ճյուղեր գլխիս վրա
հիմա... տարիներ անց
ես ծա՛ռ եմ դարձել
ամբողջովին
(Ասակա է արդեն անունը իմ)
ու սիրում եմ ես էլ
երբ քնիս մեջ
մի այլ ծառ է աճում
մարմնիս վրա
ե՛ս էլ
հայր Դարվինի պես
սիրում եմ
հանգավորված տեքստեր
բույսեր ու սեքս
և
քմայքն եմ սիրում
ճապոնական գաճաճ ծառի
վերջին տերևն անզուսպ
օդում չռած՝ հանց կնոջ ափ
հանց ընդհատված ապտակ
ժամանակին
ծառ եմ
ծառ՝ կոնքերս լի
ծանր մետաղներով
ոսկով ու ֆոլկլորով
և
նույնն է պատճառը
իմ տխրության
այստեղ՝
ինչ քո տխրության պատճառը
այդտեղ
հայրենիքում
bottom of page