Ուշ աշուն – հիշողությունս
կրկին պղտոր ու թաց
մտքիս մեջ ամեն բան լցված է
անձրեւի ջրով բացառապես
մինչեւ իսկ թասը եկեղեցու
նախատեսված միայն ոսկու համար
որ տես
փոխանցում եմ զգուշությամբ
աղոթքս –
դժվար չէ եզրակացնել
չտվեց պտուղները իր բաղձալի
մի մասը չորացավ
կամ կորավ ասֆալտի ճեղքերի մեջ
մյուսը կեր դարձավ թռչուններին
արդյունքում ունենք այն` ինչ կա
դեռ ոչ ոք չի սիրում հարեւանին
Թրամփը նոր պատ է նախագծում
կռվում են աստվածներն
ու
չաստվածները
օդը տաքացել է հանց դժոխքում
հալչում են սառույցները հազարամյա
կապույտ կետաձուկը մտել է
կարմիր գրքի մեջ առավոտյան
ծովերի թունավոր ջրերի մեջ
թղթե նավերով ճոճվում են
գաղթական մանուկները ետ ու առաջ
ափը նրանց մերժում է ընդունել
ծովի գերիներն են նրանք հիմա
մեղադրե՞լ
բայց ո՞ւմ -մտածում եմ
թասի սառնությունը դեռ մատներիս մեջ –
Քրիստոսը չափազանց հյուծված է
Բուդդան ինքնաբավ անշարժ ու ծեր
Մուհամեդը խիստ զբաղված երկնքում
յոթ տասնյակ կույսերով կողուկտոր
բոլորն էլ հոգնած վերծանելուց
լռության ոսկին աստվածային
փոխանցում եմ թասը եկեղեցում
ու նայում շուրթերին քահանայի.
ինձ բարկացնում է ալելույան
տեքստի այն մասում սովորաբար
որտեղ ակնկալում եմ ես
հստակ պատասխաններ – բերանս բաց
փրկվելու համար ստիպված
հանց serial killer մտովի ես
սպանում եմ պատահած ամեն Աստծո
մտացածին մեքենայիս պատուհանից